Lurreko gizadiaren ilunabarrean, ozeanoen eta kontinenteen hedapen zabalak bere ametsei eutsi ezin zienean, izarretarako bideari ekin zitzaion. Ez zen bat-bateko gertaera izan, bilakaera jasangarria baizik, mendetako ikasgai mingotsen eta berriro aurkitutako egien pilaketa. Lurra, sehaska eta etxea, gizakiaren ideal gorenentzako presondegi bihurtu zen. Gainpopulazioak, desberdintasunek eta gatazkek aurreko belaunaldiak kolapsoaren ertzera bultzatu zituzten, baina krisi horietatik ustekabeko zerbait sortu zen: funtsezko aldaketa kontzientzia kolektiboan.
Hirugarren milurtekoaren lehen mendeetan, gizateria, apurtuta eta zatituta, alternatiben bila hasi zen. Planetaren baliabide mugatuak kudeatzeko ahalegin gisa hasi zen horrek aurkikuntza sakonago bat ekarri zuen: bizirauteko modu bakarra erabateko lankidetza zela. Esparru horretan, boterearen eta hierarkiaren nozio zaharrak higatuak izan ziren. Gizateriak alde batera utzi zituen aspaldiko lehiak, ez iraultza bortitzen bidez, ez ezarritako utopien bidez, baizik eta egia soil baten bidez: sufrimendu kolektiboak ez dio inoiz inori mesede egiten.
Orduan sortu zen Zilindroaren ideia. Ez berehalako irtenbide gisa, mendeetako proiektu gisa baizik, pentsatuta, egiturak ihesbide bat baino zerbait gehiago izan behar zuen. Zilindroa sehaska berri bat izango litzateke, Lurraren erreplika funtzional bat, bizitza sostengatzeaz gain, indartu ere egingo lukeena. Neurriek, zehatz-mehatz kalkulatuta, lurrazalaren azalera osoa izango lukete. Barruan, lur emankorreko kilometroak, ozeano artifizialak eta atmosfera kontrolatua datozen belaunaldien bizileku izango lirateke. Baina, alderdi teknikoetatik haratago, Zilindroak zerbait sakonagoa sinbolizatzen zuen: gizateriaren historiak markatu zuen berekoikeriaren behin betiko arbuioa.
Eraikuntza ez zen nazioen edo korporazioen zeregina izan, baizik eta organismo global berri batena, helburu bakar batekin sortu zena: espezie osoaren ahaleginak bateratzea. Komunaren Batzarra deitu zitzaion, boterea bilatu beharrean koordinazioa bilatzen zuen erakundea. Bere liderrak, arduragatik eta gardentasunagatik hautatuak, borondate kolektiboaren zerbitzariak baino ez ziren. Haren gidaritzapean, inoiz ez bezalako baliabideak, gogoak eta borondateak mobilizatu ziren. Itsasoak beharrezko mineralentzako harrobi bihurtu ziren, fabrikak mihiztatze-gune bihurtu ziren, eta Lurra bera, bi mendez, itxaropenezko gotorleku gisa altxatuko zen Zilindroa sortzen aritu zen.
Eraikuntzaren lehen hamarkadek sekulako erronkak ekarri zituzten. Ez zen erraza izan oraindik banatuta zegoen gizateria konbentzitzea ahalegin hori beharrezkoa zela. Batzuek zalantza egin zuten, baliabideak Lurra konpontzera bideratu behar zirela pentsatu zuten, bertan behera utzi beharrean. Hala ere, Komunaren Batzarrak ez zuen bere ikuspegia inposatu; frogak, emaitzak eta, batez ere, adibideak eskaini zituen. Lehen harresiak eraiki ziren tokian zubiak eraiki ziren, gosea zegoen tokian, mantenua eman zen. Zilindroaren plangintza berak Lurreko bizitza hobetu zuen, oparotasun partekatuko aro berri baten oinarriak ezarriz.
Zilindroa ez litzateke makina bat bakarrik izango, ezta kutxa soil bat ere; gizadiaren onena irudikatuko lukeen etxea izango litzateke. Sistema itxi gisa diseinatu zen, mugarik gabe eusteko gai dena. Egitura birakariak grabitate artifiziala sortuko luke, eta barne-eremu zabalak kontu handiz kulunkatutako ekosistemetan banatuta egongo lirateke. Mundu osoko animalia- eta landare-espezieak inportatu ziren, erabilgarritasunagatik ez ezik, bizitzaren orekan duten paperagatik hautatuak. Zilindroan, izaki bizidun bakoitzak helburu bat izango luke, eta gizaki bakoitzak betebehar bat.
Azkenean abiatzeko eguna iritsi zenean, gizateriak ez zuen su artifizialekin edo desfileekin ospatu. Horren ordez, hausnarketa globalerako une bat izan zen. Denek ezin zuten Zilindrora jo, ez behintzat berehala. Abiatzen lehenak ez ziren beren aberastasunagatik edo eraginagatik hautatuko, baizik eta trebetasunengatik eta guztien onerako konpromisoagatik. Nekazariak, ingeniariak, artistak, zientzialariak eta familia osoak ontzira igo ziren, haiek gabe birsortzen hasiko zen planeta bat atzean utzita.
Zilindroa, Aurora izenarekin bataiatua, aro berri baten egunsentiaren omenez, espaziora bota zuten, ihesbide izan beharrean, berpizkunde izan zen ekintza batean. Lurra, orain arinagoa, geratu nahi zutenen bizileku izaten jarraituko zuen. Baina Egunsentiaren bidaia zerbait handiagoaren hasiera izango litzateke: gizateria kosmosera hedatzea, ez konkistatzaile gisa, esploratzaile gisa baizik.
Barruan, gizarte berri bat loratuko litzateke. Komunaren Batzarra gobernuaren giltzarri bihurtu zen, baina ez zen gobernu bat zentzu tradizionalean. Erabakiak kolektiboki hartzen ziren, eta egitura politikoa, horrela deitzerik bazegoen, oinarri sinple batean oinarritzen zen: inork ez zuen aurrera egingo besteen kontura.
Horrela, Aurora astiro bere patu ezezagunerantz zihoan bitartean, giza izpiritua are ostertz zabalago baterantz zihoan. Baina bidean ez legoke erronkarik gabe, ezta arimetan ere, bizitza kontzientearen forma orori laguntzen dioten gatazketatik libre. Bere historiaren lehen kapitulu horretan, gizateriak infiniturantz egin zuen lehen urratsa, eta harekin batera hasi zen bere bizitzako benetako abentura.